Aleksa Nenadović (oko 1749, Brankovina — Valjevo, 23. januar/4. februar 1804) je bio knez tamnavsko-posavske knežine, posečen u Seči knezova krajem januara 1804 (po starom, julijanskom kalendaru) u Valjevu.

Učestvovao je u frajkorima u vreme Kočine krajine. Ukupno je proveo 23 meseca, do 23. marta 1790. godine. U novembru 1790. je dobio penziju u iznosu od 15 forinti mesečno od Austrije kao oberlajtnant.

Poput mnogih porodica Srbije XIX veka i Nenadovići potiču od doseljenika sa raznih strana gde žive Srbi. Nenadovići su poreklom od srpskog plemena Banjani, iz hercegovačkog Birča kod Nikšića (Stara Hercegovina).

Njegovi sinovi su prota Mateja Nenadović i Sima Nenadović, a brat Jakov Nenadović.

Matija Nenadović u Memoarima navodi podatak kako se njegov otac Aleksa pobratimio sa jednim bimbašom iz Vidina. Oni su došli da otmu Beograd Mustafa-paši, i savladani od srpske vojske koja je branila Mustafa-pašu, zatvorio se u crkvu odakle se branio. To bratimljenje mu je spasilo život i Aleksa mu je pomogao da se vrati u Vidin. Događaj se desio krajem 18. vijeka. Asan-aga Srebrenički i Valjevski je naredio izvršiti atentat na Aleksu Nenadovića. Kako nije uspjeo, a stvar se pročula, pozvan je od vezira u Beograd. Uplašio se i pobratimio se s Aleksom rekavši: Da si mi po Bogu brat Aleksa, što u i kud ću sad? Aleksa je svom neprijatelju koji mu je pripremao smrt i kasnijem pobratimu, pomogao da pobjegne u Bosnu, a kasnije je aga postao i paša.

Kada je ubijen, odsjekli su mu glavu i Memed-aga Fočić ju je dao staviti, sa ostalim glavama, na svoj čardak. Valjevski Turci (muslimani) koji su imali dobre odnose sa knezovima su izmolili njegovo tijelo i predali su ga rodbini, koji su ga sahranili, bez glave, pored crkv u Brankovini. Živan Jerotić iz sela Blizonje je ukrao njegovu glavu i vratio je rodbinu, pa su ga nakon tri dana od sahrane otkopali i sahranili i glavu sa tijelom.